Een bevriende collega is een soortgenoot. Iemand van mijn eigen planeet. Ze spreekt dezelfde taal. Zij is namelijk ook ongewenst kinderloos. Om maar in de juiste terminologie te blijven: wij waren zelfs nog maar kleuters in de MMM, ofwel medische mallemolen in vergelijking tot haar. Ons hele traject duurde 4 jaar, waarvan 2,5 jaar MMM. Dat van haar duurde 19 jaar, waarvan ook 19 jaar MMM. Om een medische reden mocht zij zelf niet zwanger worden, zo was op haar 21e bekend geworden. Dit bleek maar liefst 15 jaar later ongegrond, toen ze dus al 36 was.
Uiteindelijk lukte het nog niet van nature en bleek IVF niet aan te slaan. Toen ze veertig jaar was en drie heftige maar onsuccesvolle IVF-pogingen achter de rug had, gooide ze samen met haar partner de spreekwoordelijk handdoek in de ring.
Wij gingen hen wat dat betreft slechts drie maanden voor, dus we zaten volledig op één lijn. Het verdriet was hetzelfde. We spraken dezelfde taal en konden de ander, zonder al teveel woorden, precies begrijpen. In al het geweld van nèt weten dat je definitief nooit kinderen gaat krijgen, was het contact met haar een verademing. Herkenning!
We zijn inmiddels ruim drie jaar verder. Kort geleden stond ze op mijn voicemail. Haar stem klonk vreemd. Ik belde haar terug en te horen wat ze op haar hart had. En toen zei ze: “Anouk… Ik ben zwanger.”
Ik was ongeremd en ongekwetst, vollédig blij voor haar! Ze was 43 en zwanger! Onverwacht zwanger, na 19 jaar dokteren, zoeken, denken, plannen, wanhopen en drie jaar definitief gestopt, was ze volledig uit het niets, zomaar zwanger!
Ze durfde zelf haar blijdschap nog helemaal niet te voelen, en dat begreep ik. Het was ook niet te bevatten. Ze hadden, net als wij, gekozen voor een ander leven. Geen kids, dan een ander huis, een nieuwe studie, en andere plannen. En daar meldde zich, na 22 jaar, ineens een heel klein wondertje. Ongelofelijk!
Toen het nieuws eenmaal bekend werd op de werkvloer, werd er uiteraard met verwondering en blijdschap over gesproken. Veel collega’s waren op de hoogte van de situatie en haar grote wens die niet was uitgekomen. Iedereen was overdonderd maar blij voor haar.
Meteen kwamen verschillende collega’s met de alom bekende theorieën waar ik me altijd zo aan heb geërgerd. De goedbedoelde maar eigenlijk vernederende en beschuldigende verklaringen. “Ze had het eindelijk kunnen loslaten en was dáárom, 3 jaar nadien, toch gewoon spontaan zwanger geworden”.
Ik snap gewoon niet waarom mensen altijd van dit soort domme beschuldigingen uiten. Waarom mag het niet gewoon een gelukkig wonder zijn? Waarom geen puur gelukkig toeval?
Die zinloze verklaringen zijn kwetsend en onwaar. Wees toch in vredesnaam gewoon ongelofelijk blij dat dit mocht gebeuren, zonder meteen de vinger te wijzen. Als ‘ontspannen en loslaten’ de weg naar een succesvolle zwangerschap was geweest, hadden al die gynaecologen ons “onvruchtbaren” wel op vakantie gestuurd, in plaats van dure, grensoverschrijdende behandelingen op ons los te laten.
Mensen, wees blij en verwonder je, zonder die juist verwondende verklaringen.